تور ارزان دبي (امارات متحده عربي)

سرزميني که امروز به نام "امارات متحده عربي" شناخته مي شود، يک قرن پيش، موطن باديه نشياني بود که به سختي روزگار مي گذراندند. قحطي دهه هاي 1930 و 1940 ميلادي  عرصه را چنان بر مردمان آن ديار تنگ کرد که چاره اي جز سرخ کردن و خوردن ملخ هاي پرشمار بيابان نداشتند.

 با اين حال، مردم آن سرزمين، خود را محکوم به گم شدن در ميان توفان هاي شن و محو شدن در تاريخ ندانستند. آنها تصميم گرفتند خاک را به طلا تبديل کنند و بي هيچ مبالغه اي اين کار را کردند و از اين رو ، پر بيراه نيست به مردم اين سرزمين و حاکمان دورانديش آن لقب کيمياگر داد.

اما راز پيشرفت امارات و به ويژه شهر دوبي چيست و چه درس هايي در آن براي ملت هاي تشنه پيشرفت وجود دارد؟ چگونه است که مردمان زيادي در نقاط مختلف دنيا که بسيار بيشتر از اماراتي ها امکانات دارند و البته همانند آنها مشتاق رشد و توسعه هستند، هنوز اندر خم يک کوچه اند و مردم اين کشور کوچک توانسته اند در کمتر از نيم قرن، از چادر نشيني به قصر نشيني برسند و از شتر سواري به مالکيت يکي از برترين خطوط هوايي جهان؟!

با مطالعه در تاريخ امارات، مي توان گفت که همسايه هاي جنوبي، خود را به چند اصل برتري بخش آراستند و گوي سبقت را ربودند:

1 - هدفمندي، ايمان به ساختن و تلاش واقعي:  «محمد بن راشد آل مكتوم» نخست وزير دولت امارات و حاكم دبي کتابي دارد به نام " نگرش من" ؛ خاطره اي جالب از او را در اين کتاب که به 30 سالگي شيخ مربوط مي شود، بخوانيد: « در دهه 1980 ، اجلاسي متشکل از برخي مقامات عربي برگزار شده بود. همه درباره جنگ ايران و عراق و بحران فلسطين صحبت مي کردند و من ، خواستم فضا را عوض کنم. بنابراين رو به مقامات حاضر در اجلاس کردم و گفتم که چرا به جاي اين بحث ها، فکري به حال توسعه منطقه نمي کنيم و مثلاً چرا سعي نمي کنيم دوبي را به شهري توريستي تبديل کنيم که از سراسر دنيا به سويش بيايند؟

واکنش مقامات عربي جالب بود؛ يکي شان که وزير بود، پاسخ داد: آخر دوبي چه دارد که بتوان آن را به جاذبه توريستي تبديل کرد؟ چيزي جز صحراي برهوت و خورشيد سوزان و شرجي دريا و شن هاي داغ؟ »

شايد هر کس ديگري جز شيخ محمد بود، با خود مي انديشيد که عجب سخن ياوه اي گفتم! راست مي گويند، شهر و کشور من چه جاذبه اي براي گردشگران دارد؟

اما شيخ، آن کنايه را ناديده گرفت و حتي به موتور محرکي براي خودش تبديل کرد تا با عمل به گفته اش ، جواب آن وزير طعنه گو را بدهد. او به کشورش بازگشت و در حالي که صداي وزير در گوشش مي پيچيد که دوبي چه جاذبه اي دارد، با خود گفت: "جاذبه را بايد ساخت." و بدين ترتيب، گام هاي زيربنايي را برداشت، شرکت هواپيمايي امارات را تأسيس کرد، به جذب سرمايه گذاري هاي خارجي پرداخت، در دادن امتيازات به سرمايه گذاران، خساست به خرج نداد و دوبي را به بهشت سرمايه گذاران تبديل کرد، هتل ها يکي پس از ديگري ساخته شدند و آن صحراي برهوت، به زميني گران قيمت تبديل شد که تاجران براي متر مترش ، با يکديگر چانه مي زدند، مراکز خريد را به مدرن ترين شکل ممکن ساخت، کوشيد تفريحاتي که توريست ها به دنبال آن هستند را در بهترين کيفيت فراهم کند و ... سال ها بعد، آن وزير عربي که سخنان شيخ محمد را مسخره کرده بود، براي گذراندن ايام تعطيلات خود به همراه خانواده به دوبي رفت.

2 - آنچه براي تجارت خوب است براي دهکده خوب است: اين شعار حاکمان دوبي بود، زماني که اين شهر، دهکده اي بيش نبود. دوبي و بخش وسيعي از امارات در حاشيه دريا قرار داشتند و مردمانش مي کوشيدند با تجارت دريايي روزگار بگذرانند، تجارتي که چندان هم پر رونق نبود.

با اين حال، آنان فارغ از شعار زدگي و تعصبات قبيله اي، براي تجارت ارزش بسياري قائل بودند. اين روحيه نسل به نسل منتقل شد و اينک بخش عمده اي از درآمد امارات و مخصوصاً دوبي، نه از فروش منابع زير زميني يا توليد کالاهاي صنعتي يا کشت محصولات کشاورزي که از تجارت است.

زماني که اعلام شد ميزان صادرات امارات به ايران از مرز 10 ميليارد دلار گذشته است، کساني که سرشان در حساب و کتاب بود، دانستند که اماراتي ها، سود هنگفت ناشي از اين تجارت را به اين خاطر کسب کرده اند که قواعد تجارت را بسيار خوب بلدند.

ديروز ، آنچه براي تجارت خوب بود، براي "دهکده" هم خوب است و امروز ، اماراتي ها بر اين باورند آنچه براي تجارت خوب است ، براي "کشور" هم خوب است.

3 - تساهل با خارجي ها و داخلي ها: مردم عرب، عمدتاً مردماني مهمان دوست هستند. اماراتي ها، اين سنت ديرين عربي را به اقتصاد گردشگري هم گره زدند. بدين ترتيب، گردشگران سراسر جهان بي هيچ واهمه اي راهي اين کشور و مشخصاً دوبي شدند تا در جايي که هيچ کس درباره مذهب و مليت شان نمي پرسد و سليقه اي بر ايشان تحميل نمي کند، مورد احترام واقع شوند.

اين فرهنگ نهادينه شده، باعث شد در سال گذشته ميلادي، شهر دوبي بتواند به تنهايي بيش از 11 ميليون توريست را به خود جذب کند و مديران اين شهر در حال برنامه ريزي براي رساندن اين تعداد به 20 ميليون توريست در سال 2020 هستند.

اين سهل گيري، فقط در قبال خارجياني که از امارات ديدن مي کنند لحاظ نمي شود بلکه در درون جامعه امارات نيز چنين وضعيتي حاکم است، چنانچه شيخ محمد مي گويد: ميان دين و مدرنيسم و يا ميان دين مان و آنچه تمدن سالم ارائه مي كند، هيچ نوع تناقضي نمي بينيم. از اين رو هرگز براي دنيايمان از دين مان هزينه نمي كنيم زيرا در اين صورت هم دين مان را از دست خواهيم داد و هم دنيايمان را!

4 - ما بيگانه ستيز نيستيم: اگر امارات همه مختصات توسعه را داشت ولي مردم و حاکمانش به شدت بيگانه ستيز بودند، بي هيچ ترديدي، پيشرفت امروزين نصيب اين کشور نمي شد.

زماني که اماراتي ها خواستند بندر دوبي را که در گذر دهه ها و قرن ها، گل اندود شده بود را لايروبي کنند و پولي نداشتند، از ثروتمندان ديگر کشورها - عمدتاً از کويتي ها - کمک خواستند. 

تا 1984 ، پروازهاي دوبي را شرکت هواپيمايي "گلف اير" انجام مي داد. اين شرکت متعلق به بحرين،ابوظبي،عمان و قطر بود. در اين سال، گلف اير تصميم گرفت تعداد پروازهايش به دوبي را کاهش دهد. شيخ محمد مذاکرات بسياري براي افزايش پروازها گرفت اما مديران گلف اير زير بار نرفتند.

شيخ تصميم به راه اندازي يک شرکت هواپيمايي مستقل گرفت اما امارات نوپا ، متخصصان مجربي که از عهده اين کار برآيند در اختيار نداشت. شيخ مي توانست سال ها منتظر بماند تا شايد افرادي از امارات بزرگ شوند، درس بخوانند، صنعت هواپيمايي ياد بگيرند، جذب کشورهاي خارجي نشوند و بعد، اگر شرايط مهيا بود، يک شرکت هواپيمايي براي امارات تأسيس کنند.

او اما يک خلبان کارکشته بريتانيايي به نام "فلاناگان" که سابقه مديريت در هواپيمايي بريتانيا را داشت مأمور راه اندازي شرکت هواپيمايي امارات کرد و 10ميليون دلار سرمايه اوليه اين کار را در اختيار وي قرار داد. 

کارها که کمي پيش رفت، فلاگان، چهار هواپيما اجاره کرد و در 1990 هنگامي که "امارات" به 21 شهر پرواز داشت، شروع به خريد هواپيماي مدرن کرد و نهايتاً هواپيمايي امارات، به يکي از مشتري هاي بزرگ توليد کنندگان هواپيما تبديل شد و توانست با فرودگاه مدرني که در اين سال ها ايجاد کرده است به هاب منطقه تبديل شود و به همه نقاط دنيا پرواز کند.

طبق اعلام  مرکز آمار و تحقيقات فرودگاه‌هاي امارات در همين سپتامبر گذشته، بيش از شش ميليون و 600 هزار مسافر از طريق فرودگاه بين‌المللي دوبي جابجا شدند و تعداد پروازهاي اين فرودگاه نيز در ماه، به 31 هزار و 214 پرواز رسيد.

اگر در 1984 ، مقامات اماراتي مي گفتند که فلاناگان يک خارجي است و نمي توان به او اعتماد کرد و دست روي دست مي گذاشتند تا شايد دل مديران گلف اير به رحم آيد و چند پرواز بيشتر به دوبي اختصاص دهند، قطعاً امروز امارات صاحب يکي از معتبرترين برندهاي صنعت حمل و نقل هوايي دنيا نبود.

5 - تا ريسک نکنيد موفق نمي شويد: انسان هاي موفق، ريسک هاي بزرگ هم داشته اند و اين ، درباره امارات هم صدق مي کند. شيخ هاي اماراتي، مي توانستند مانند بسياري از شيوخ ديگر، پول هاي خود را در بانک هاي خارجي پس انداز کنند و روزگار به خوشي بگذرانند اما آنها ريسک کردند و خطر را پذيرفتند.

زماني که شيخ راشد تصميم گرفت بندر جبل علي را احداث کند، وال استريت ژورنال در مقاله اي سرزنش آلود، اين کار را بيهوده دانست و عقده گشايي ناميد ولي اکنون هيچ کس نمي تواند نقش اين بندر را در اقتصاد منطقه و امارات ناديده بگيرد.

6 - تمرکز بر امور مهم و وانهادن امور جزئي: در اين باره به يک جمله از شيخ محمد بسنده مي کنيم: اگر بپرسيد كه چگونه در دبي توانستيم، همه اين دستاوردها را با اين سرعت ركوردي محقق سازيم، خواهم گفت كه ما به هيچ كس اجازه نداديم كه ما را غرق در ريزه كاري هاي جزئي كند زيرا اساس توسعه درست، همان نگرش است كه جزئياتِ كوچك آن، اهداف بزرگش را محو نمي كند.

7 - مردم ما مهم هستند: در توسعه امارات، يک اصل اساسي ديگر نيز وجود دارد که رد پايش را مي توان در همه امور ديد و آن اين که هر تصميمي که گرفته مي شود بايد در نهايت به نفع شهروندان اماراتي باشد. مثلاً مهم ترين شرط سرمايه گذاري خارجي در امارات اين است که صاحب سرمايه خارجي، با يک شهروند اماراتي شراکت کند. بدين ترتيب، سرمايه گذاري خارجي همان گونه که براي کليت کشور سودمند است، براي فرد فرد شهروندان نيز سودآوري شخصي دارد.

بي ترديد، امارات نيز همانند ساير کشورهاي دنيا، عاري از عيب و نقص نيست و برخي اختلافات بين امارات و همسايگاني مانند ايران نيز در جاي خود محل بررسي و تأمل دارد ولي در کنار همه اين مسائل، عقل سليم حکم مي کند که ضمن محترم شمردن پيشرفت هاي همسايه، متواضعانه درس آموز نيز باشيم که اگر درس نگيريم، عبرت مي شويم. 

تور ارزان دبي را از مراکز معتبر خربداري کنيد